Bir zamanlar, yeşil tepelerin ve masmavi göllerin arasında, küçük bir köyde Keloğlan adında çok çalışkan ve iyi kalpli bir çocuk yaşarmış. Keloğlan, ailesine yardım etmek için her gün erkenden kalkar, tarlada çalışır, hayvanlara bakardı. O, her zaman doğruyu söyler, kimseye yalan söylemezdi. Köyün en yaşlısı olan Dede Korkut’un anlattığı masalları çok sever, saatlerce dinlerdi.
Bir gün, Dede Korkut, Keloğlan’a ‘Keloğlanım, uzaklardaki Büyülü Orman’da, ‘Dilek Ağacı’ denilen çok özel bir ağaç varmış. Bu ağaç, kalbi temiz olanların dileklerini yerine getirir’ dedi. Keloğlan, bu ağaçtan çok etkilendi ve hemen ormana doğru yola koyuldu.
Yolculuk uzun ve zorluydu. Keloğlan, birçok engelle karşılaştı. Dik dağları tırmandı, derin dereleri geçti, karanlık orman yollarında kaybolmaktan korktu ama asla yılmadı. Yol boyunca, aç kurtlarla karşılaştı, yaramaz tilkilerin şakalarına maruz kaldı ama her zaman nazik ve cesur davranarak onlardan kurtuldu. Bir keresinde, kayıp bir kuzuyu buldu ve onu annesine teslim etti. Kuzu, minnettarlıktan zıp zıp zıplayarak annesinin yanına koştu. Keloğlan, yardım ettiği için mutlu olmuştu.
Yolculuğu sırasında, Keloğlan, açlıktan bitkin düşmüş yaşlı bir kadına rastladı. Kadın, yolunu kaybetmiş ve yorgun düşmüştü. Keloğlan, hemen yanına koştu ve elindeki azıcık ekmeğini kadınla paylaştı. Kadın, Keloğlan’ın iyiliğine çok şaşırdı ve “Sen çok iyi yürekli bir çocuksun, Keloğlan. Dilek Ağacı’na ulaştığında, dileğin mutlaka gerçekleşir” dedi. Keloğlan, kadının sözlerinden cesaret almıştı.
Nihayet, Keloğlan, Büyülü Orman’a ulaştı. Orman, gizemli ve büyüleyiciydi. Ağaçlar göğe uzanmış, çiçekler rengarenk açmıştı. Keloğlan, uzun bir süre aradıktan sonra Dilek Ağacı’nı buldu. Ağaç, çok büyük ve ihtişamlıydı. Gövdesi kalın, dalları göğe doğru uzanmış, yaprakları pırıl pırıl parlıyordu.
Keloğlan, ağacın önünde diz çöktü ve içinden geçen dileği diledi: “Ey Dilek Ağacı, köyümde yaşayan herkesin mutlu ve sağlıklı olmasını diliyorum”. Dileğini diledikten sonra, ağaçtan parlak bir ışık yayıldı ve Keloğlan’ın etrafını sardı. Keloğlan, gözlerini açtığında, kendini köyünde buldu. Köy, daha önce hiç olmadığı kadar güzel ve canlı görünüyordu. Herkes mutlu ve sağlıklıydı. Keloğlan’ın dileği gerçekleşmişti.
Keloğlan, köyüne döndüğünde, herkes ona sevgi ve saygı ile yaklaştı. Keloğlan’ın maceraları, köyde uzun yıllar anlatıldı. Çünkü Keloğlan, herkese yardım etmeyi, iyi kalpli ve çalışkan olmanın önemini göstermişti. O günden sonra, Keloğlan, köyünün kahramanı olarak anıldı ve hep iyilik yapmaya devam etti.
Bu masaldan çıkaracağımız ders şu: İyilik yapmak, başkalarına yardım etmek, her zaman karşılığını bulur. Çalışkan ve iyi kalpli olmak, hayattaki en büyük zenginliklerdir. Her zaman doğruyu söylemek, yalan söylememek önemlidir. Zorluklarla karşılaştığımızda asla yılmamalı, cesur ve kararlı olmalıyız. Yardımsever olmak, hayattaki en büyük hazinelerden biridir. Paylaşmak, sevgi göstermek, dünyayı daha güzel bir yer yapar. Keloğlan’ın hikâyesi, her zaman iyi bir insan olmanın önemini gösterir ve tüm çocuklara ilham vermeye devam eder.