Bir zamanlar, rengarenk bir gökyüzünün altında, yemyeşil ormanlarla çevrili, neşeli bir şehirde, kocaman ve yeşil bir süper kahraman yaşardı. Adı Hulk’tu. Hulk, kasları dağ gibi iri, en güçlü kahramanlardan biriydi. Ama Hulk’un bir sırrı vardı. Bazen, çok sinirlendiğinde, kontrol edemeyeceği bir öfke dalgası onu kaplardı. Bu öfke, en nazik kalbi bile kükreyen bir canavara dönüştürebilirdi.
Bir gün, şehirde büyük bir festival vardı. Renkli balonlar uçuşuyor, neşeli müzikler çalıyor, çocuklar şeker pamuğu yiyordu. Hulk da, en sevdiği mavi tişörtüyle kalabalığın arasında dolaşıyor, insanların gülücüklerini izliyordu. Birden, küçük bir çocuk topunu kalabalığın arasına yuvarladı. Top, tam bir pastanenin vitrinine doğru gidiyordu.
Vitrin, en lezzetli pastalarla doluydu. Çikolatalı, çilekli, kremalı… Hulk, bu pastalara bayılırdı. Top vitrine çarpmadan yakalamak için harekete geçti. Ama tam o sırada, hızla koşan bir çocuk ona çarptı ve Hulk’un eli, en sevdiği, kocaman çilekli pastanın üzerine indi! Krema her yere sıçradı, pasta ezildi.
Hulk’un içinde bir şeyler kaynamaya başladı. Yüzü kızardı, kasları gerildi. “BENİM PASTAAMM!” diye kükredi. Herkes ona doğru döndü. Hulk’un gözleri alev alev yanıyordu. Öfkesi, kontrol edilemez bir sel gibi onu sardı.
Başlangıçta sadece küçük bir kükremele başladı, ama sonra Hulk’un sesi bir kasırgaya dönüştü. Yere vurduğu her yumruk, sarsıntılı dalgalar yaratıyor, binalar titriyordu. İnsanlar korkuyla çığlık atarak kaçışmaya başladı. O rengarenk festival, bir anda kaos alanına dönmüştü. Balonlar patlıyor, müzikler kesiliyor, yerlere düşen yiyecekler eziliyordu.
Hulk, ne yaptığını tam olarak anlamıyordu. Sadece içinde büyüyen o acımasız öfkeyi dışarı atıyordu. Etrafındaki her şey, onun öfkesinin kurbanı oluyordu. Ağaçlar kökünden sökülüyor, banklar parçalanıyordu. Ama en kötüsü, insanların yüzlerindeki korku ve üzüntüyü görüyordu. O sevgi dolu şehir, şimdi onun öfkesiyle harap oluyordu.
Birden, köşede oturan yaşlı bir adamın yüzünü gördü. Adamın elinde küçük bir oyuncak ayı vardı. Adam, Hulk’un öfkesinden korkmuştu ama gözlerinde bir parça da üzüntü vardı. Hulk, o yaşlı adamın gözlerindeki ifadeyi görünce, içinde bir şeylerin değiştiğini hissetti. O an, yaptığı şeyin ne kadar yanlış olduğunu anladı.
Hulk, kendi kendine ne kadar büyük bir hata yaptığını fark etti. O kadar güçlüydü ki, en ufak bir öfkesi bile etrafındakilere ne kadar zarar verebiliyordu. Bu yıkım, bu korku, sevdiği şehrin halini görüyordu. O an, öfkesinin onu ne kadar acımasızlaştırdığını anladı.
Hulk, derin bir nefes aldı. O nefes, bir fırtına öncesi sessizlik gibiydi. Yavaşça, çok yavaşça, kasları gevşemeye başladı. Kükremesi sustu. Yüzündeki kızarıklık azaldı. Gözlerindeki ateş söndü. Geriye kalan tek şey, derin bir pişmanlık ve üzüntüydü.
Şimdi daha sakinleşmiş, o yaşlı adamın yanına doğru yürüdü. Elindeki oyuncak ayıyı düşürmüş, titreyen elleriyle onu almaya çalışıyordu. Hulk, nazikçe eğildi ve oyuncak ayıyı adamın eline tutuşturdu. “Affedersiniz” dedi, sesi kederle doluydu. “Ben… ben çok özür dilerim.”
Yaşlı adam, önce şaşkınlıkla baktı. Sonra yüzünde yavaşça bir gülümseme belirdi. “Biliyorum Hulk,” dedi yumuşak bir sesle. “Bazen öfkemiz bizi ele geçirebilir. Ama önemli olan, sonra yaptığımız hatayı anlamamız ve düzeltebilmemiz.”
Hulk, yaşlı adamın sözlerini dinlerken, o an gerçekten bir ders almıştı. Öfkesinin, ne kadar güçlü olursa olsun, onu bir canavara dönüştürebileceğini ve bu canavarın en çok sevdiği şeylere zarar verebileceğini anlamıştı. O günden sonra Hulk, öfkelendiğinde önce derin bir nefes almayı öğrendi. Gözlerini kapattı, sakinleşmeye çalıştı ve ne kadar güçlü olduğunu, bu gücü başkalarına zarar vermek için değil, onları korumak için kullanması gerektiğini hatırladı.
Bir daha asla öyle büyük bir öfkeyle, şehri bu kadar korkutmadı. Her zaman bir süper kahraman olmaya devam etti ama en büyük gücünün, öfkesini kontrol edebilmek olduğunu biliyordu. Ve anladı ki, en büyük zafer, kendi içimizdeki öfkeyi yenmektir. Çünkü öfke, tıpkı bir kükreme gibi, bazen bir süre bağırsada, sonunda her şeyi sessizliğe ve pişmanlığa sürükleyebilir. Hulk, o gün anladı ki, gerçek kahramanlık, öfkeyle değil, sevgiyle, sabırla ve anlayışla inşa edilir. Ve bu ders, onun için en değerli derslerden biri oldu. O günden sonra, her şeye daha sakin ve anlayışlı bakmaya başladı ve şehri daha da huzurlu bir yer haline getirdi. Çünkü öfkesini kontrol etmeyi öğrenmek, sadece onu değil, tüm şehri kurtarmıştı.